Geçenlerde eski bir siyasetçinin yazısı geçti,elime-ki,o şimdi rahmetli-Seveni olduğu kadar,sevmeyeni de var. O'ndan böylesine bir lirizm beklemiyordum... Kaypak ilişkilerin,anlamsız beraberliklerin usancı içindeki insanın imkansızın parıltısıyla platonik aşka duyduğu özlemi anlatan bir şiir bu...
''Ne ben sorayım seni,ne sen beni sor
Soyunmuş seslerimiz tenden,boşlukta bir aşk örüyor
Ses olmuş duygular,yaklaşır dalga dalga zamansız
Kavuşsa da seslerimiz birbirine,biz kavuşamayız
Ne kollarımız var saracak,ne öpecek dudaklarımız
Ne görülecek yüzümüz var,ne görecek göz
Bir aşk örüyoruz boşlukta,çizgiden soyut zerreden öz..." B.Ecevit
Resim: B.Balamir
